in- timo

por razóns que saltan á vista

quen publica a súa intimidade

é quen carece dela

hiedonismo

soñando soñando
topei co futuro
era un morto
con ollos de ouro
que só pagaba con billetes grandes (eran falsos)
e nunca levaba calderilla nos petos


pasou por alí o pasado
e preguntoulle por que non levaba calzóns

o futuro calou como un puto

entón o presente dixo:
" para non ter que baixalos
cando lle dean polo cú"

quen ten cú.....

ás veces póñome a pensar......en nada e suspendo tal exercicio por inoperante e porque sei que por aí non vou a ningures e a min gústame case sempre ir a ningures cando boto unha ollada fóra do meu paraíso persoal onde non hai que pensar para ser e o que é pode ser por moi absurdo que sexa ou que poida parecer. Apago a máquina profundista, apago toda idea mental (epíteto con énfase): o que vexo, o que oio, o que toco, o que ulo, o que saboreo é sen explicacións nin necesidade ningunha de demostración, e iso que é de maneira irrefutable son eu, así de simple. O resto é borralla, cinsa de algo que nalgures ardeu sen ánimo de memoria, apenas a calor dun momento nun frío discontínuo no ámbito difuso dun soño do que cun pouco de sorte non quedan máis marcas que as caligráficas, esa calcomanía, e algunhas facturas frafmentadas en recibos que sempre se pagan porque quen ten cú ten medo e quen ten medo non vive...........máis que para o seu cú

                                                                  imaxe de Uelsmann

fondue

- E logo, meu mestre, para que habiamos querer o tempo senón para esgotalo gloriosamente en si mesmo?

- Esgotalo en si mesmo? Que queres dicir con esa parvada?

-  Quero dicir unha celebración permanente do presente, algunha que outra ollada de esguello ao pasado que sempre volve en espiral  e un ir inventando un futuro que se perpetúe ......

- Silencio! Déixame oír fóra do lume o queixo derreténdose entre a pasta aínda quente

colaxe - carnada

o repugnanteengado

da

carnaza

Simiocracia (de Aleix Saló)

Faustino Santalices - Cantar de romería

les romantiques

estratatexias

sementa o caos

a diario

aumenta a recadación

a materia prima é .....gratis?

tanto ten que o produto non sexa de 1ª

o sistema engorda

grisalla

antes de quedar frito

aquilo era un rosario interminable de mamonadas sen máis misterios que os que se poden chegar a deducir do fraude en que cada quen anda embarcado cada vez máis lonxe de si mesmo.........vouche dicir algo: es moito máis guapo en PERSOA que na realidade.........baila o que queiras con quen queiras ata caeres de cú feito po, ninguén vai pasar a aspiradora.......................ollos que non ven, corazón disidente.......................isto pásame por ir de orgonautaautónomo no medio e medio de orangulandia......................os semáforos están todos en ámbar negro, que pasen as cadeiras de rodas e os cans dos cegos..........................fumei un puro a máis velocidade da permitida e collín un grandioso atranque pulmonario................adeus, meu ego, lonxe de aquí poderás durmir tranquilo.................... ..........................non te asustes se non me atopas ao espertares.....................estarei fabricando coas miñas mans de aeroplano unha nube para pasado mañá.............hoxe non virei comer, tomarei un bocado de ar putrefacto das chemineas que aínda están 

por desmoronarse.................conseguirei como sexa transformalo en caviar de adverbios de dúbida e posibilidades...................................... unha soa cullerada encherame os tanques de electricidade.....................querería darche un beixo de mel centrífugo sobre un flan de xelatina de queroseno pero só me quedan de coco deshidratado recheos de desepero...................hoxe todo o día tiven medo ata de min mesmo..................as unllas do alcatrán practican rabuñaduras de estrañamento................dos sorrisos só quedan minas de ruínas vindo abaixo......................choven negróns.....................e recibos da luz.............

raspaduras de fotóns

Sinestesia - Os sentidos sen sentido

canción manipulada

Oh, deus! oh, pobre de min! oh, malpocada!
Casei co fillo do porco!
Casei co fillo do porco!

Por que? Por que? Por que?



Topeino na noite
na lúa no céo!
Beixoume na noite
e uninme a el no seu cortello!


Oh, deus! oh, pobre de min! oh, malpocada!
Casei co fillo do porco!
Casei co fillo do porco!

Por que? Por que? Por que?


Porque coidaba que tiña que facelo!
Porque foi el quen lle aprendeu
como amar e como morrer!
E mañá non me doerá
non, non me doerá
cando o leve ao matadeiro!
cando o leve ao matadeiro!

Por que? Por que? Por que?

PARÁFRASE EN FEMININO DUNHA CANCIONCIÑA DE GREGGORY CORSO

poeta lila

POETA LILA

Poeta lila, o peito de pulgón

próeche,

poeta picado, a vida bole

e as vilas arden ( e con elas a cidade)

e o céo esquece a choiva,

as túas plumas de pavo apenas rozan a epiderme da agonía.

Deserto, deserto, ollos fumigando

sobre os piñeiros substraídos,

cabeleira de xeada, os poetas

xogan a esganar cabalos, cans

(e aprópianse alegremente de toda a zooloxía)

Os ollos rabean, as linguas lamben o baleiro

o céo escoa nas orellas

como unha brevaxe de síntese e poliuretano

estou a prolongarme nos vosos dentes

homes, corazóns de sosa cáustica rebrandecida.

PARÁFRASE DESCARADA DE A. ARTAUD: Poète noir

retrato de A.Artaud de Fernando O'Connor

sentidiño

Todo o que non podemos percibir polisensorialmente

claro que existe

pero só de maneira virtual.

Carece de profundidade

e, por tanto, carece de verdade.

Estamos a falar de fenómenos mentais, míticos, non empíricos.

que pertencen ao territorio da abstracción.

Ese non lugar onde sempre ten posta a tenda de campaña

a máis louca insania,

esa interferencia que carece de soporte material

para ser tocada

para ser oída

para ser vista

para ser gustada

para ser ubicada

para ser ulida

de maneira simultánea.

Se cadra, é por iso que a sinestesia cobra tanto interese.

Da súa man podemos levar a percepción

ao territorio do mito como quen

soñando

con plena consciencia de estar soñando

ten un soño

dentro doutro.

Soño nº 6 
Óscar Méndez Lobo

La Jeteé - de Chris Marker- (1962)

se cadra o tempo é trampa

que os deuses tenden

para enmallar memorias

nos reloxos perdidos

Fotonarracióncolaxe de "ciencia ficción"
e tamén
Poema audiovisual coas tintas moi cargadas
e tamén
Unha auténtica bomba lírica
e tamén
Unha metáfora máis que adecuada sobre algo que se me escapa
e que sen embargo percibo nitidamente
e tamén
unha elexía ao tempo

Linda Perhacs - If You Were My Man

os tres bes

nin boa
nin bonita
nin barata
tes pés pequeniños nos pes alados de paciencia sen límites

nin mala
nin fea
nin cara
tes es modelados en erros de éter

nin grande
nin pequena
nin medible
tes erres múltiples de rochas rústicas coroadas do romeu dos viaxeiros

nin previsible
nin invisible
nin predicible
tes o ese senlleiro da saudade do sal

non poden prenderte
nin desprenderte
nin deixarte colgada
tes os de olivas orientais na ollada

non poden mangonearte
nin pedalearte
nin encenderte
nin apagarte
tes as de ás de árbore armada de amor

non poden invadirte
nin manipularte
nin comprarte nin venderte
porque es unha persoa con potencial infinito

transporte de superficie

un túnel leva a outro

na rede absurda de galerías 

eu vou contigo máis alá

no transporte de superficie

como quen vai ao amparo

da sombra dos menhires

rara habilidade

coñecín alguén cunha estrañísima habilidade:

os seus escritos pasaban por diante dos cristais dos meus ollos

sen deixar rastros

o colmo dos colmos

coidarse un paracaidista

e decatarse un chisco antes de estamparse

que non leva paracaídas

porque esqueceu 

que aínda non se inventaron

A cidade